Het eiland Gran Canaria kent een groot aantal waterbronnen die een uitstekende kwaliteit mineraalwater leveren. De aanwezigheid van deze bronnen heeft door de eeuwen heen de Europese bezoekers aan het eiland weten te verrassen. De waterbronnen van Firgas worden het vaakst genoemd. Aan het einde van de negentiende eeuw schreef de Engelse reizigster Olivia Stone over Firgas: “met zijn gezonde klimaat en sprankelende bronwater, lekkerder dan al het andere bronwater dat ik ooit heb gedronken en zijn prachtige omgeving (...). Ik weet zeker dat deze populaire plek in de bergen een rijke toekomst is beschoren.”
In dezelfde tijd schreef de Franse antropoloog René Verneau over Firgas, dat hij een van de mooiste dorpen van het eiland noemde: “in deze regio ontspringt het sprankelende water dat 'agua agria' wordt genoemd, net als het bronwater van Azuaje (…). Boven Firgas is een waterbron met uitstekend water, dat uit de harde rotsen stroomt”.
In 1930 fuseerden de bottelaars 'La Ideal' en 'Agria' tot de onderneming die ook tegenwoordig het 'Agua de Firgas' op de markt brengt, één van de bekendste bronwateren binnen de eilandengroep. Een smalle en bochtige weg leidt door de diepe Barranco de la Virgen naar 'Las Madres' aan de uiterste gemeentegrens, waar het water opborrelt uit de rotachtige grond. Het bronwater wordt hier ook gebotteld.
Door dit diepe dal liep in andere tijden dan tegenwoordig een echte rivier - toen hier nog meer regen viel. In dit dal wordt net als in veel andere diepe dalen op het eiland waterkers geteeld, een ander product dat als kenmerkend ingrediënt in veel plaatselijke gerechten voorkomt - in het Spaans 'berros'. Volgens de verhalen wordt de waterkers hier al sinds de dertiger jaren van de twintigste eeuw verbouwd.
De eerste boer die waterkers plantte was afkomstig uit Las Meleguinas, waar het dal geen water meer kreeg, omdat al het water boven werd opgevangen en gekanaliseerd. Dit dal had toen - en nog steeds - voldoende water. Zo werd hier door deze Pepito Esperanza de eerste waterkers geplant. Hij verkocht zijn groente op de markt in Vegueta.
De 'berros', waterkers, is nog steeds een populaire groente, bijvoorbeeld in de bekende stoofpot met dezelfde naam - potaje de berros. Ook wordt waterkers veel in allerlei salades verwerkt. De groente wordt echter niet meer aan de rivierbedding geteeld, waar de boeren destijds op een overvloedige aanvoer van helder water konden rekenen. Pedro en zijn familie en de andere boeren verbouwen de groente nu op speciaal aangelegde terrassen die in het Spaans 'manantiales' (waterbronnen) worden genoemd. Zo vind je in San Antón langs de weg naar Las Madres terrassen die elk een soort vijver vormen, waar de waterkers welig groeit.
