De feesten van de beschermheilige van San Nicolás worden in de eerste helft van september gevierd met een processie door de straten van La Aldea de San Nicolás die eindigt met een offerande en een feest met veel folklore, heerlijk eten en een markt met kunstnijverheid.
Ook hier worden op de dag ervoor takken vanuit de bergen naar zee omlaag gedragen (de 'Bajada de La Rama'), een traditie van de oorspronkelijke bewoners om in tijden van droogte om regen te smeken.
Op 11 september vindt het bijzondere Fiesta del Charco, (met een duik in het strandmeer) plaats, waarmee ook een inheems feest van de plaatselijke vissers herleeft. Dit feest trekt talrijke bezoekers en toeristen van het hele eiland.
De Fiestas del Carmen op 16 juli zijn ook erg populair in La Aldea, ter ere van de tweede beschermheilige van het dorp.
Tijdens het Carnaval herleven in La Aldea de San Nicolás tradities zoals de carnavalsmaskers, waarbij de feestgangers zijn uitgedost in traditionele kleding met een wandelstok en een rieten mand. De kinderen verkleden zich als schaapjes of geitjes en maken hun gezicht, handen en voeten zwart. Andere drukbezochte feesten zijn de Ranchos de Ánimas en de kerstfeesten, die een meer cultureel karakter hebben en oude tradities doen herleven. De 'Ranchos de Ánimas' zijn muziekgroepen die hun wortels hebben in de zeventiende en achttiende eeuw.
In deze streek bevonden zich de belangrijkste nederzettingen van de oorspronkelijke bevolking van het eiland, in de vallei en het netwerk van diepe dalen. Bij de monding van de Barranco de La Aldea stond de grootste nederzetting: Caserones.
Al vóór de Spaanse verovering zetten priesters uit Majorca voet aan land in La Aldea en bouwden een kapel die aan San Nicolás de Tolentino was gewijd. Na de verovering werd verder het dal in een nieuwe kerk gebouwd. Dit werd vanaf 1783 een zelfstandige parochie.
Vanaf 1812 is La Aldea een zelfstandige gemeente en in de zeventiende eeuw verkreeg de Markies van Villanueva del Prado het grootste deel van de gronden. De gronden waren echter niet duidelijk begrensd en de familie eigende zich steeds meer grond toe, wat leidde tot een sociaal conflict in La Aldea wat bijna drie eeuwen heeft geduurd. In 1927 bezocht de Minister van Justitie Galo Ponte het dorp om een eind aan het conflict te maken, en kregen de dorpelingen hun gronden terug.
La Aldea de San Nicolás ligt in het westen van Gran Canaria en is met een oppervlakte van 139 vierkante kilometer in grootte het derde dorp van het eiland.
De gemeente loopt van de kust naar het binnenland omhoog en in de bergen van Los Hornos wordt 1440 meter hoogte bereikt.
In het noorden en oosten vormen steile kliffen en diepe ravijnen een natuurlijke grens. Het gebied van La Aldea de San Nicolás strekt zich vanuit het noorden naar het zuiden uit als een onregelmatige strook langs de kust van 33 kilometer lang. De kust is hier hoog en steil. De kustlijn wordt onderbroken door stranden en kleine baaien die aan het eind van een diep dal of ravijn liggen. Het vulkanisch gesteente heeft een erosieproces doorgemaakt dat tot in de huidige tijd voortduurt. Dit deel van het eiland is niet alleen prachtig, het is ook het oudste en in geologisch en wetenschappelijk opzicht van groot belang.
Aan het begin van de twintigste eeuw trekt de economie in La Aldea de San Nicolás eindelijk weer aan na het oplossen van een conflict over het eigendom van de gronden in de gemeente. Er wordt een nieuw exportproduct geïntroduceerd: de tomaat.
In de Spaanse Burgeroorlog is sprake van een recessie en worden andere gewassen geteeld voor eigen gebruik, naast suikerriet voor een lokale rumproductie.
De slechte toegankelijkheid van het dorp over land eindigt met de opening van de weg van Agaete naar La Aldea. Hiermee krijgt ook de tomatenteelt een impuls en de handel ervan komt in handen van plaatselijke familiebedrijven.
In de jaren zestig van de vorige eeuw ontstaan de landbouwcoöperaties die voor een belangrijke technologische vooruitgang hebben gezorgd, zoals de elektronisch geregelde irrigatie, de teelt zonder aarde of zelfs aan de lucht.
