Jess Velardo

Jess werkt als klinisch psychologe voor kinderen en tieners in een kliniek in Las Palmas de Gran Canaria. Ze is oorspronkelijk van Madrid, maar vorig jaar besloot ze haar buikgevoel te volgen en naar Gran Canaria te trekken om daar een nieuwe fase in haar leven te beginnen. Op het eiland vindt ze rust, sereniteit en vooral... inspiratie.

Eerlijk gezegd was het eerder een buikgevoel. Ik zat op vier maanden van het einde van mijn stage in Valladolid en ik had zin in verandering. Tijdens een gesprek zei iemand in Madrid tegen me: 'waarom ga je niet naar Canarias? het leven is er goed, het weer is er mooi en er is veel werk'. En ik dacht toen: 'ja, ik ga naar Canarias!' Ik heb dat in een opwelling besloten, hoewel ik bijna niets wist over Canarias.

Niet lang daarna las ik ergens een vacature voor een baan op Gran Canaria. Alle tekenen duidden erop dat ik naar hier moest komen. Zowel mijn collega's als mijn familie en vrienden - iedereen vond het een geweldig idee. En ik ook, dus zette ik de stap.

Op veel vlakken, zou ik zeggen. Het eiland heeft me heel wat inspiratie gegeven. Het feit dat ik naar hier gekomen ben, een plek die ik helemaal niet kende en waar niemand me opwachtte, was een waarlijk avontuur. Dat ik hier in mijn eentje ben beland en me wist te redden, dat was een geweldige ervaring en heeft de deur naar vele andere dingen geopend. Ik had ook zin om nieuwe hobby's te doen waar ik vroeger, om welke reden ook, nooit geen tijd voor had. Het is echt een fantastische ervaring geweest.

Voor mij was het een echte ommekeer in mijn leven: vroeger was ik een tijdelijke werknemer en nu heb ik een vaste benoeming. Ook het feit dat ik in het begin helemaal in mijn eentje was maar me toch niet eenzaam voelde, dat was een belangrijke les voor me. Naar het eiland komen zonder iemand te kennen en me toch goed te voelen en te voelen dat er toch vrienden in de buurt waren, om het zo te zeggen. Dat ik op de mensen kon rekenen.

Ja, twee weken na mijn aankomst heb ik bezoek gehad van een ex-collega van me, met wie ik enkele maanden in Valladolid een appartement heb gedeeld. Haar stage was afgelopen en ook zij wist niet goed wat te doen. Gran Canaria leek haar wel iets. Ze vroeg me hoe het hier was, en ik zei: kom dan, waar wacht je op!

Samen hebben we non-stop het eiland verkend. We hebben heel uiteenlopende plekken en heel veel mensen leren kennen, het was geweldig. Het eiland geeft me veel positieve energie en dat heeft me ertoe aangezet om meer open te staan voor andere mensen en hun individuele verhalen. Ik hoor altijd wel nieuwe levensverhalen, want zoals ik al zei, ben ik psychologe.

Ik woon in Triana. Voordat ik naar hier ben verhuisd, heb ik eerst in Google Maps wat onderzoek gedaan naar de verschillende buurten van Gran Canaria. Met de hulp van Google Maps liep ik al door de straten hier. Ik zoomde in en uit en dacht: wow, dit is geweldig!. Aan een vriendin van me die hier drie jaar had gewoond vroeg ik: hoe is Triana eigenlijk? En zij zei: je vindt het er vast leuk, want het heeft iets artistieks.

Dus kwam ik naar Gran Canarias. En toen ik Triana bezocht, had ik het gevoel dat ik hier al was geweest. Ook Vegueta vond ik leuk, en de buurt tussen Vegueta en Triana. Ik vind het geweldig hier.

Ja, heel warm. Ik voelde me onmiddellijk welkom hier. Soms dacht ik: maar waarom? waarom ben je zo vriendelijk? [lacht]. Het was een heerlijk gevoel. Er zijn hier ook mensen van heel verschillende culturen. Zo deelde ik vroeger een flatje met een meisje uit Venezuela - ook zij voelde zich hier echt thuis. Het is mooi te zien hoe mensen van andere landen zich hier onmiddellijk thuis voelen op het eiland.

Inspiratie. Deze plek werkt inspirerend, vooral dan op de artistieke mensen die ik hier heb leren kennen. Ik hou van kunst - ik schilder wat, ik schrijf wat - en hier doe ik veel inspiratie op, vooral om te schrijven.

Zo direct vallen me er twee binnen. De eerste is El Confital. Ik herinner me dat we daar eens zijn gaan wandelen en we vonden een perfect plekje aan het water tussen de rotsen waar we de zonsondergang in al zijn pracht konden bewonderen. Echt een magisch moment! Dat plaatje is in mijn geheugen gegrift en ik ben er later ook nog vaak heen gegaan.

Ook mooi vind ik het westen van het eiland, Tarsartico en omgeving. Die raad ik aan om de contrasten en omdat het een heel andere plek is maar je voelt je er nog altijd thuis. Als je met de auto door de bergen rijdt, dan heb je het gevoel in de Verenigde Staten te zijn, met al die kleuren. En dan plots zie je de zee. Ik hou van contrasten, en dat heeft dit eiland heel veel - je vindt overal contrasten.

Ik heb geen vaste favorieten. Maar om uit te gaan vind ik deze buurt leuk, Triana. Ook Mendizábal, de uitgaansbuurt van Vegueta, is leuk. 's Nachts iets minder, want het kan er luidruchtig aan toe gaan. Dat is iets dat ik hier ontdekt heb: ik ga liever in de middag ergens een wijntje of een thee drinken, lekker gemoedelijk. Dan kan ik echt genieten van de avond die valt.

Een andere plek die ik kan aanbevelen is restaurant Texeda. We hebben ooit de route van Roque Nublo in Tejeda gedaan en zijn toen daar gaan eten. Ik kan het aan iedereen aanbevelen. Ik vind het heerlijk om na een goede wandeltocht ergens lekker te eten. De menukaart van dit restaurant is eerder beperkt maar verandert elke dag. Dat vind ik fijn - soms is het leuk dat de keuze al voor je gemaakt is. Alles is tot in de kleinste details verzorgd en de omgeving is echt top. Je ziet er de bergen en de bossen - simpelweg prachtig!

Het Temudas Fest, een festival met theater, muziek en dans. Ik zag er ooit het optreden van een vrouwelijke clown - heel grappig. En ook twee danseressen die op hoogte dansten, met harnassen aan. Die twee optredens vond ik gewoon magisch en bovendien waren ze in het hartje van Vegueta, met het theatergebouw als achtergrond. Geweldig!

Inspirerend - in deze overstap van de ene fase van mijn leven naar de andere - en ook transcendentaal en creatief.

Da's een moeilijke! Er zijn veel soorten perfecte dagen. Een perfecte werkdag zou zijn als ik goed uitgeslapen opsta, rustig op mijn terras kan ontbijten bij zonsopgang en dan in een niet te volle bus naar het werk. Aankomen, m'n collega's begroeten, die me trouwens altijd met de glimlach ontvangen. Samen rustig een koffie drinken. Dat ze me zeggen dat de eerste patiënt niet naar de afspraak komt omdat hij zich heel goed voelt en vindt dat hij onze hulp niet meer nodig heeft. En praten met patiënten met een boeiende achtergrond, of een patiënt die me over iets nieuws en inspirerends in zijn leven vertelt.

Een perfecte dag betekent ook buiten gaan lunchen met m'n vrienden en in de middag gaan rotsklimmen, veronderstel ik. Daarna dineren met m'n partner of met een vriendin, of met beiden. Simpelweg gelukkig zijn, thuis met de mensen van wie je houdt... dat lijkt me heerlijk. Dat zou voor mij een perfecte dag zijn. Zelfs voor het weekend. Maar dan het werk vervangen door iets anders: een paar uur extra slapen, bijvoorbeeld.

Naast schrijven en tekenen speel ik ook improvisatietheater. In Valladolid deed ik het al drie jaar en hier nu de laatste zes maanden. Voor mij is het een vorm van therapie. Aan de ene kant word je geconfronteerd met je eigen angsten, onzekerheden en behoeften. Aan de andere kant is er de steun die je van iedereen krijgt.

Bij improv ontstaat er een bepaalde magie in de groep waardoor je dat allemaal absorbeert. Je haalt er enorm veel uit, ook voor je dagelijkse leven - het maakt alles makkelijker.

Ja, vooral naar improvisatietheater. Mijn theatergroep, ImproCanarias, treedt elke donderdag in Vegueta op. Maar ik zou graag wat vaker naar klassieke theaterstukken willen gaan.

Toch wel, ik doe ook aan rotsklimmen. Dat is een van de nieuwe hobby's die ik altijd al wilde uitproberen. Ik ben begonnen in een klimhal en ik was direct verslingerd. Ik vond het altijd al leuk om ergens op te klimmen - ik kan niet goed stilzitten. Hoewel het een fysieke inspanning is, vol adrenaline en altijd een uitdaging, is het geen competitieve sport. Iedereen probeert je te helpen zodat je vorderingen blijft boeken. Dat vind ik geweldig. Ook het feit dat je met je eigen uitrusting de natuur kunt intrekken en ergens gaan klimmen, dat vind ik heerlijk aan dit eiland, want het is altijd goed weer, wat betekent dat je heel vaak kunt gaan klimmen.

Nu ik het al iets beter kan, trek in de bergen in, om van de natuur te genieten. Dat is in feite de belangrijkste reden waarom ik aan rotsklimmen doe.

Eerlijk gezegd vind ik ze allemaal leuk. Nou, één plek vind ik echt gaaf, maar die is pas voor binnen enkele jaren, denk ik - Roque Nublo. Dat is echt een unieke plek en bovendien een van de eerste uitstappen die ik op het eiland deed. Ik hoorde dat je daar ook kunt klimmen, dus dat is mijn droom!

Vandaag zou ik je nog geen antwoord op die vraag kunnen geven. Ik was oorspronkelijk van plan om twee maanden te blijven, maar toen dacht ik: en als ik hier nou zou blijven werken?. En ik dacht: ik probeer het één jaar!».

Maar dit eiland heeft iets dat je raakt, ik voel me dag na dag rustiger worden. Ik weet niet of het komt door het tijdsverschil maar hier hangt een sfeer van rust, zelfs in de overvolle bus [lacht]. Ja, het is echt een gevoel van sereniteit. Ik weet niet of ik weer in een drukke stad zou kunnen aarden, waarschijnlijk niet. Ik woon ook het liefst aan zee, dat is belangrijk. Dat heb ik echt nodig, om het even waar ik later ook terechtkom.