Mauro & Carmelo
«Mogán is geweldig. Het klimaat, de mensen, wakker worden met de zon. Hier hebben we het geluk gehad dat we onze droom konden waarmaken»
Carmelo en Mauro zijn de enthousiaste uitbaters van Mi Vida, een restaurant op loopafstand van de aanlegsteigers van het gezellige haventje Puerto de Mogán. Mauro, oorspronkelijk van Milaan, en Carmelo, van Gran Canaria, droomden vanaf het begin van hun relatie ervan om ooit samen te kunnen wonen en werken. Twee jaar geleden konden ze die droom waar maken, met de opening van hun restaurant Mi Vida. Daar combineren ze een gezellige sfeer met culinaire creativiteit.
Waarom hebben jullie gekozen voor Gran Canaria?
Mauro: Eerlijk gezegd was het geen bewuste keuze. Het was eerder om... de liefde. We hebben elkaar tijdens de vakantie ontmoet. Ik had in oktober een week vrij en ik zocht zon en zee, en Gran Canaria leek me een goede keuze. Het was de eerste keer dat ik het eiland bezocht en het toeval wil dat hij in mijn hotel werkte.
Het was allemaal heel romantisch. De eerste twee jaren vlogen we heen en weer, we probeerden elkaar ongeveer elke twee weken te zien. Maar uiteindelijk komt er dan toch een moment dat je zegt: «we willen méér!». us moesten we een beslissing nemen: «'ofwel kom jij naar Milaan, ofwel ga ik naar Gran Canaria...'». We hebben zitten wikken en wegen, maar wat uiteindelijk de doorslag gaf, was de zon....' Die eerste twee jaar van onze langeafstandsrelatie hebben we ontzettend veel gedroomd. Want in je dromen voel je de afstand niet. Onze droom was om samen te wonen...
Carmelo: En samen aan een project te werken.
Mauro: Ja, aan projecten die hier veel haalbaarder waren. Projecten die toen nog in de lucht hingen maar al meer waren dan een project. En een ervan hebben we gerealiseerd - met Mi Vida.
Hoe is dit project voor het restaurant Mi Vida ontstaan?
Carmelo: Elk project begint met een droom, waarvan je niet weet of je die kunt realiseren of niet. We lieten onze fantasie de vrije loop en noteerden die dingen die we graag zouden doen als we ooit een restaurant zouden hebben. We schreven alles heel gedetailleerd op, zelfs het menu hadden we al.
Mauro: Ja, toen we nog niet samenwoonden brachten we uren door met videochatten. Ik herinner me dat we ooit om 7 uur 's avonds begonnen en maar bleven praten tot 4 uur 's nachts. We praatten over alles en nog wat en we begonnen te dromen van dingen samen te doen, samen een leven op te bouwen. In mijn hoofd zat al altijd de droom om een zaak aan zee te openen, in de zon. Maar uiteraard dacht ik dat het iets voor later zou zijn, voor de toekomst. Nooit had ik kunnen denken dat ik op mijn veertigste...
Carmelo: Ik weet nog dat we in Milaan de vlooienmarkten afliepen en spullen kochten zonder te weten of het allemaal ging lukken. Ik zei dan altijd tegen Mauro: we houden het voor als we ooit een restaurant hebben! Zo hebben we doosjes waarin we in Mi Vida het wisselgeld bewaren, voor precies die reden gekocht: voor de dag dat we een restaurant zouden hebben.
Altijd waren we aan het dromen. En op een dag - hij zat nog in Milaan en ik hier - vertelde ik hem dat hier een zaak te huur stond. De prijs was veel te hoog, en ik zei nog: ach, er komt nog wel eens een andere kans.
Ik bleef online kijken, uit pure nieuwsgierigheid, want echt zoeken deed ik niet... Maar die zaak bleef maar opduiken, en telkens zakte de prijs een beetje. Tot ik zei: ik ga eens met hem overleggen, je weet maar nooit...' Ik sprak er met Mauro over en zei: misschien is dit een mooie kans om te doen wat we willen doen. En zo gebeurde.
Wie is de baas in de keuken?
Mauro: Vooral Carmelo houdt zich met de keuken bezig - hij heeft meer ervaring. Hij heeft alle gerechten uitgevonden. Tegenwoordig houdt hij zich niet meer bezig met de bereiding op zich, maar hij runt alles. En ik houd me eerder bezig met de externe relaties.
Carmelo: Gelukkig - of helaas - ben ik dat [lacht]. Ik kook graag! Dikwijls kijk ik vanuit de keuken naar de klant hoe die aan het eten is en welk gezicht hij opzet. Dan wil ik weten: vindt-ie het lekker of niet? Ik zie direct of een klant tevreden is of niet. Dat is superbelangrijk.
Hoe zou je de culinaire stijl van Mi Vida beschrijven?
Carmelo: Exquisiet [lacht]. Het is een lekkere, gezonde, eerlijke keuken met veel textuur en veel verschillende smaken. Waarom? Omdat we in onze keuken proberen gerechten te bereiden zonder vetheid of room of kant-en-klare sauzen. Alles wordt door ons zelf bereid.
In onze keuken zie je geen enkel conservenblikje van wat dan ook. We proberen altijd te kijken hoe we een gerecht op een zo authentieke en gezond mogelijke manier kunnen bereiden. En het is de fusie van heel veel dingen. We houden van mengen, van spelen met lokale producten, mediterrane producten, met Aziatische producten. We zetten geen grenzen.
Mauro: Ja, we houden van verrassende combinaties.
Carmelo: Precies. Dat is wat we proberen te vinden - de manier om een gerecht zo gezond mogelijk te bereiden, zonder dierlijke vetten, en toch lekker. Zodat je merkt als je een van onze gerechten eet, dat het niet alleen lekker maar ook gezond is.
Welke gerechten van je menukaart zijn het populairst?
Carmelo: Ik zou zeggen dat de favoriet onder de vleesgerechten de eendenborst is, die is bereid in een natuurlijke perensaus in Pedro Ximénez, met kaneel, citroen- en sinaasappelschilletjes. Een populair visgerecht is bijvoorbeeld onze gestoomde zeebaars in bananenblad. En het populairste voorgerecht...
Mauro: Dat was het bladerdeeg van aubergine met humus van kikkererwten - we hadden dat eerst als specialiteit, buiten de kaart. Maar het was zo populair dat we het uiteindelijk op het menu hebben gezet.
Carmelo: Dat was het bladerdeeg van aubergine met humus van kikkererwten - we hadden dat eerst als specialiteit, buiten de kaart. Maar het was zo populair dat we het uiteindelijk op het menu hebben gezet.
Mauro: We stellen het aanbod zelf samen en bekijken wat er wordt besteld en wat niet, en beetje bij beetje gaan we de kaart aanpassen en dat weghalen wat minder populair is. Maar eigenlijk zijn al onze gerechten populair.
Welke producten van het eiland serveren jullie graag?
Mauro: Mango's, avocado's van Mógan, want die zijn overheerlijk...
Carmelo: We zijn ook fans van de lokale kaas, die honderd procent geitenkaas is - die zit in veel van onze gerechten. Ook papaja gebruiken we veel, we hebben zelfs risotto met papaja. Als gerecht van de dag hadden we vroeger regelmatig bloedworst uit de oven met filopasta en een mosterdvinaigrette of de lokale rodepepersaus. We serveren ook inktvis, en chorizo van Teror - die zit in onze angus-hamburgers. En we hebben ook suspiros de Moya, de plaatselijke meringue. We gebruiken dus veel producten van het eiland.
Wie werkt er momenteel in jullie restaurant?
Carmelo: We zijn met z'n achten, plus Marcelo de hond, die de echte baas van Mi Vida is [lacht].
Hoe zou je de doorsnee klant van Mi Vida beschrijven?
Mauro: Ik denk dat onze typische klant iemand nieuwsgierig is.
Carmelo: Nieuwsgierig, artistiek. Open van geest. Van alle leeftijden en alle landen, uit het binnen- en buitenland.
Zijn er veel vaste klanten?
Carmelo: Ja, mensen van hier, of buitenlanders die hier al lang wonen. Mensen van Las Palmas de Gran Canaria, of van andere uithoeken van het eiland. Dat vinden we super.
Mauro: Ja, dat vind ik heel leuk, want met sommige klanten raken we na een tijdje echt bevriend. Ik mis mijn vrienden in Italië, de vrienden die ik al heel m'n leven ken, en soms, als je ziet dat een bepaalde persoon steeds vaker over de vloer komt, dan leer je hen beter en beter kennen tot er een echte vriendschap ontstaat. Dat is heel mooi om te zien.
Hoe was de eerste dag, de dag van de opening, weet je dat nog?
Carmelo: Ja, dat herinner ik me nog heel precies. Aan het einde van de dag zat er 5,20 euro in het laadje [lacht]. Het was eigenlijk niet de officiële openingsdag. We gingen normaal gesproken op 4 december 2019 open, maar enkele dagen eerder - we waren nog druk bezig met de voorbereidingen - waren er al mensen die wilden binnenkomen. Eén dag voor de officiële opening zei ik tegen Mauro: oké, we zijn klaar! Het was zo'n 6 uur in de middag en ik zei: waarom openen we niet direct? De keuken was nog niet klaar, we konden alleen drank aanbieden. En we gingen wel zien wat er zou gebeuren. We haalden 5,20 euro op.
Mauro: Ik herinner me nog de eerste vrouw die op de dag van de officiële opening naar binnen kwam. Ze ging direct in mijn favoriete stoel zitten. Al onze stoelen zijn anders, zie je, en zij ging zitten in mijn favoriete stoel van die tijd, een heel mooie stoel, en ze zei: heerlijk! Dat beeld van die vrouw is me bijgebleven.
Mauro, wat was je beroep voordat je naar Gran Canaria kwam?
Mauro: Iets helemaal anders. Ik was een fervente fan van de horeca, want ik ging bijna elke dag uit eten, maar ik had nog nooit in de sector gewerkt. Ik had vroeger een heel ander leven. Ik runde tien jaar lang een succesvol agentschap voor kindermodellen. We werkten voor bekende merken, met de beste modellen ter wereld en op heel korte tijd zijn we uitgegroeid tot een toonaangevend modeagentschap in de branche. M'n werk bracht me veel voldoening en ik was gelukkig, maar niet honderd procent.
Voor mij was de horeca een volledig nieuwe ervaring, heel leuk. Ik doe mijn werk ontzettend graag. Ik voel me gelukkiger dan ooit en veel serener.
Op welk vlak is je leven veranderd sinds je op Gran Canaria woont?
Mauro: Mijn leven is op elk vlak veranderd. Ik werk veel meer uren dan vroeger, maar ben veel gelukkiger. Momenteel brengen we 14 uur per dag door in het restaurant - we hebben amper een privéleven. Ik voel me fysiek meer vermoeid maar in mijn hoofd ben ik vrij.
Het is te gek voor woorden, want je zou denken dat hoe meer je werkt, hoe ongelukkiger je bent, maar bij mij is het net het tegenovergestelde. Het werk is fysiek vermoeiend, ik heb minder vrije tijd maar toch ben ik veel gelukkiger. Mijn leven heeft hier meer kwaliteit.
Denk je dat dit te danken is aan de omgeving, aan Gran Canaria en Mogán?
Mauro: Absoluut. Al het eerste moment dat ik hier voet aan wal zette, werd ik verliefd op het eiland. In andere landen heb ik misschien plekken gezien die mooier zijn dan Gran Canaria. Maar hier hangt een positieve energie die ik persoonlijk op geen enkele andere plek heb gevonden. Je voelt hier echt een positieve vibe op het eiland.
Waarom hebben jullie gekozen voor Mogán? Woonde jij hier al, Carmelo?
Carmelo: Ja. Ik woonde hier al en bovendien vind ik Mogán een van de mooiste plekken van het eiland, hoewel er uiteraard veel mooie plekken op Gran Canaria zijn. Het klimaat, de mensen, wakker worden met de zon. Hier in Mogán hebben we de kans gehad om onze droom waar te maken. Alles is hier begonnen.
Wat zoeken volgens jou mensen die naar Gran Canaria op vakantie komen?
Carmelo: Die zoeken zon, strand, gastronomie, welzijn, ontspanning, landelijk toerisme... De opties zijn eindeloos.
Mauro: Ik denk dat de grote troef van het eiland het weer is - dat blijft heel het jaar door hetzelfde. Hier in Mogán hebben bijna 365 dagen zon per jaar. In de winter, wanneer het in heel Europa koud is en het op Canarias lekker warm is - komen de mensen hier om te genieten van het natuurlijke licht. Dat zijn de grote troeven van Canarias: het licht, de zon en het goede weer.
Wat doen jullie zoal in jullie vrije tijd?
Mauro: Welke vrije tijd? [lacht].
Carmelo: We hebben geen vrije tijd, want op onze sluitdagen is er altijd wel iets te doen.
Mauro: En zeker nu we hebben besloten om een tweede restaurant te openen, La Pasión... We werken sowieso al 6 dagen per week en nu gaat onze enige vrije dag helemaal naar het andere restaurant.
En wat kunnen jullie al verklappen over jullie nieuwe restaurant La Pasión?
Mauro: Het ligt hier in Mogán, op een pleintje. Het is niet ver van hier, zodat het voor ons makkelijk is om heen en weer van het ene restaurant naar het andere te lopen. We zijn heel blij, want het is een totaal nieuw concept, heel anders.
Carmelo: Je kunt het zien als een Siciliaanse fusie met een vleugje Canarias.
Mauro: In theorie gaat het een Italiaans restaurant zijn, maar niet het traditionele Italiaanse restaurant dat iedereen kent, want de Italiaanse keuken is heel gevarieerd. Er zijn grote verschillen tussen de regio's. Daarom willen we in La Pasión die gerechten aanbieden die minder bekend zijn, en we willen die dan combineren met de culinaire tradities van hier, simpelweg omdat we houden van fusie.
En als je vrije tijd zou hebben, wat zouden jullie doen?
Carmelo: Als we de tijd hadden: slapen, slapen, slapen [lacht]. Grapje! Af en toe heb ik zin om de auto te nemen met Mauro en onze hond Marcelo en hen die plekken te tonen die ze nog niet kennen.
Welke plekken op Gran Canaria zou je aanbevelen?
Carmelo: Arinaga vind ik een heel aangename plek. Een wandeling, wat gaan eten, het geruis van de golven.... Een andere mooie plek is het strand van San Felipe, en Sardina del Norte voor een mooie zonsondergang.
Mauro: Voor mij is de keuze duidelijk: het strand van Maspalomas vind ik geweldig.
Ik herinner me nog de eerste keer dat ik er was - m'n muziek in de oren, helemaal in m'n eentje, blootsvoets lopen en lopen en lopen over dat eindeloze strand. Links de duinen en rechts de schitterende zee, puur natuur. Ik hou van de golven, de zee - het ontspant me. En onder andere door die wandeling over het strand ben ik verliefd geworden op het eiland.
Het is ondertussen al vier jaar geleden, maar ik herinner me nog perfect dat ik allerlei mensen tegenkwam en niemand keek vreemd op. Oudjes of gezinnen met kinderen liepen voorbij transseksuele stelletjes of homo's of lesbische vrouwen en gays die hand in hand liepen of elkaar kusten en niemand kon het een moer schelen, niemand keek vreemd op.
Ik dacht: hoe kan het zijn dat in Milaan, zo'n kosmopolitische stad, wanneer twee mannen elkaar op straat een kus geven iedereen het hoofd omdraait en hen nakijkt omdat ze het niet gewoon zijn - zelfs niet in het jaar 2021 - en dat hier, in zo'n klein eilandje, twee mannen elkaar kunnen kussen en zelfs het oudje van 90 of het stelletje met een kleuter niet omkijken want ze vinden het de normaalste zaak ter wereld?
Zoals ik altijd tegen hem zeg: het zijn die zaken die ik zo leuk vind aan dit eiland - de vrijheid die hier bestaat.
Welke andere restaurants of winkels van het eiland zou je aanbevelen?
Mauro: Buiten Mi Vida...
Carmelo: Er is een restaurant waar ik hem nog niet heb gebracht, in Vegueta, het Casa Montesdeoca. Het eten is er lekker en ik vind het ook een heel mooi interieur. Een ander restaurant is het Valle de Mogán, in het dorpscentrum van Mogán. Ze serveren een fusie van Canarias en Thailand. Het is er ook heel aangenaam zitten.
Mauro: Het uitzicht is er prachtig! Een ander restaurant dat we heerlijk vinden is La Cucina in Maspalomas, dat door twee Italianen wordt gerund. Het is klein maar fijn. Alle details zijn kloppen, en het eten is er lekker en vers.
Wat is je favoriete seizoen op Gran Canaria?
Mauro: Vroeger, voordat ik hem leerde kennen, was dat de zomer. Maar hij zei: de zomer?! ik haat de zomer! Tja, ik ben een Italiaan en voor mij stond de zomer altijd voor vrijheid, zon en licht, want de winters in Italië zijn koud. Nu ik hier woon, begrijp ik waarom hij de zomer haat, want in de zomer is het ontzettend warm. Maar weet je, alle leuke dingen die je hier in de zomer kunt doen, kun je ook in de winter doen maar dan bij minder hitte.
Tegenwoordig is de winter mijn favoriete seizoen, want de kleuren zijn anders. In de winter is er meer licht, meer groen - de zonsondergangen in oktober en november zijn prachtig.
Voor mij was november vroeger altijd de ergste maand van het jaar, de droevigste. Maar hier vind ik het de mooiste maand. Hoe het leven kan veranderen! In november zie je hier zonsondergangen met ongelooflijke kleuren: roze, blauw, purper, oranje. En hoewel ik vroeger geen fan was van zonsondergangen, stop ik dan altijd even om ervan te genieten.
Hoe zou je het leven op Gran Canaria in drie woorden beschrijven?
Carmelo: Harmonie, geluk en welzijn.
Mauro: Ja, als ik aan Gran Canaria denk, dan denk ik aan welzijn, geestelijke welzijn, en rust, vrijheid en geluk - het is een eiland waar je je simpelweg gelukkig voelt. Nu weet ik waarom ze dit het 'Isla Afortunada' noemen.
Zie je je in 10 jaar nog op Gran Canaria wonen?
Mauro: In 10 jaar zie ik me nog steeds op Gran Canaria, want ik zie het als mijn thuishaven. Maar ik zie me niet meer dit werk doen. Op dit moment vind ik mijn werk leuk, maar ik weet dat ik dit niet voor een lange tijd kan volhouden. Ik geef nu een deel van mijn privéleven op voor een droom. In 10 jaar tijd hoop ik te kunnen doen wat ik het leukste vind - reizen. Met een basis hier en in Milaan, maar veel reizen.
Carmelo: Ja, die band met Gran Canaria is voor altijd.
