Najstarsza historia Wysp Kanaryjskich tak naprawdę przemieszana jest z mitami i legendami, a teorie na ten temat są liczne i różnorodne. Tak czy inaczej, aby poznać pierwsze oficjalne wzmianki historyczne na temat Gran Canarii, należy sięgnąć do źródeł pochodzących z epoki klasycznej. Badania dotyczące pochodzenia pierwotnych mieszkańców wyspy wskazują na pewne powiązanie z plemionami północnoafrykańskimi oraz z kręgiem kultury Berberów, którzy podbili wyspę w połowie pierwszego tysiąclecia przed Chrystusem. Gran Canaria była najważniejszą przystanią dla kultur i ludów napływających na Archipelag w epoce poprzedzającym kolonizację hiszpańską.
Konkwista wyspy, która nastąpiła w ostatnim trzydziestoleciu wieku XV, zaordynowana była przez Królów Katolickich i kosztowała Hiszpanię pięć lat nieustannej walki wobec silnego oporu, jaki stawiali tubylcy. Zdobycie całkowite Gran Canarii i włączenie jej do Królestwa Hiszpanii przypisuje się postaci Pedro de Vera, który zakończył w roku 1483 konkwistę zainicjowaną przez Juana Rejón. Podbój ten przebiegał w dwóch etapach: przybycie i zbudowanie Królewskiej Osady Las Palmas u wylotu wąwozu Guiniguada; oraz kampania wojskowa Very, zakończona aktem poddania się ludów tubylczych zamieszkujących okolice Galdar i pacyfikacją reszty mieszkańców wyspy.
Od tego momentu, korona Kastylii zaczyna przenikać na Gran Canarię ustanawiając swoisty porządek polityczny, społeczny i ekonomiczny. Stolica wyspy przekształca się w centrum administracyjne oraz główny ośrodek władz Archipelagu (Biskupstwo Kanaryjskie, Trybunał Świętej Inkwizycji, Audiencja Królewska Wysp Kanaryjskich...) W wieku XVII ta świetność Gran Canarii doznaje pewnego przyćmienia, z uwagi na poważne zmniejszenie dochodów z eksportu dóbr rolnych do Ameryki oraz do krajów Europejskich.
Trzeba było poczekać aż do połowy wieku XIX, kiedy zaistniały na wyspie strefy wolnocłowe, pod specjalną polityką gospodarczą wprowadzoną dla polepszenia stosunków handlowych na archipelagu. To właśnie dzięki atrakcyjnej dla handlowców polityce opartej na zwolnieniach podatkowych i promującej wolny rynek, statki angielskie i linie transportu morskiego, które zawijały na wyspę, były z czasem coraz liczniejsze. Aktualnie, uprzywilejowany status wyspiarski Gran Canarii i całego Archipelagu, okrślony jest przez Ustawę o Polityce Gospodarczej i Fiskalnej, opracowanej w oparciu o członkostwo Wysp Kanaryjskich w Unii Europejskiej.
Ten nasilony ruch statków był również powodem rozwoju branży turystycznej na Gran Canarii, która wraz z upływem lat przekształciła się w główne źródło dochodów na wyspie, umieszczając ją na jednym z czołowych miejsc na świecie jako znany kurort turystyczny. Począwszy od drugiej połowy XIX wieku, Gran Canaria stawała się coraz bardziej popularna w kręgach europejskich, jako ośrodek wypoczynkowy dla turystów i chorych, co wykorzystały natychmiast morskie linie transportowe, które na swoich trasach zaczęły oferować kajuty pasażerskie. To również te firmy przyczyniły się do powstania pierwszych hoteli na wyspie, takich jak Hotel Santa Catalina (1890) w Las Palmas de Gran Canaria, będący jedynym, który do dzisiaj pozostaje otwarty od czasów jego założenia.
Rozwój turystyki i usług z nią związanych został zachwiany przez następujące po sobie wydarzenia wojenne (Pierwsza i Druga Wojna Światowa, oraz hiszpańska Wojna Domowa), przez co aż do lat pięćdziesiątych sektor ten nie mógł zarejestrować większej liczby odwiedzających. Nawet inauguracja lotniska Gran Canaria (zwanego wówczas Gando) w roku 1930 nie pomogła ożywić branży turystycznej.
W Boże Narodzenie roku 1957 wylądował na Gando samolot szwedzkich linii lotniczych Transair AB, z 54 pasażerami na pokładzie. Był to pierwszy w całej późniejszej serii lotów czarterowych, dzięki którym Gran Canaria zaistniała na rynku masowej turystyki zorganizowanej, oraz zapoczątkowała swoją działalność we współczesnej branży turystycznej.
