Główną fiestą w miejscowości Arucas są uroczystości patronalne, Świętego Jana Chrzciciela, obchodzone co roku 24 czerwca. W przeddzień tego święta organizowane są tradycyjne pochodnie Świętego Jana, targi zwierząt hodowlanych, oraz procesja, w której mężczyźni i kobiety w tradycyjnych strojach tańczą przy akompaniamencie kanaryjskiej muzyki folklorystycznej.
Jednocześnie, we wszystkie te obchody wpisują się lokalni artyści rękodzieła, którzy pokazują uczestnikom procesji niezliczoną ilość tradycyjnych wyrobów. Wśród uroczystości religijnych w Arucas, ciekawe są również obchody Fiestas de Santa Lucía, świętowane 13 grudnia; jak również Fiestas de San Sebastián, 20 stycznia..
Tutejszy Karnawał obchodzony w lutym stanowi najważniejsze święto publiczne, natomiast grudniowa fiesta Bożonarodzeniowa znana jest z bogatego programu różnorodnych wydarzeń kulturalnych.
Pierwsze wzmianki historyczne o niegdysiejszym Arehuc lub Arehucas, jak nazwali swą osadę kanaryjscy aborygeni, pochodzą z okresu tuż przed konkwistą i włączeniem Gran Canarii do Królestwa Kastylii, pod koniec XV wieku.
Pierwotna osada została zniszczona podczas pierwszego najazdu wojsk Juana Rejóna w roku 1479. Dwa lata później, słynny wódz plemienny Doramas poległ w słynnej „Bitwie pod Arucas”, z rąk następcy poprzedniego dowódcy, Pedra de Very.
Konkwista Gran Canarii zakończyła się w roku 1483 i wtedy też rozpoczęto podział ziem i zasobów wodnych gminy Arucas pomiędzy konkwistadorów, którymi byli: Tomás Rodríguez de Palenzuela, Juan de Ariñez, Lope de Sosa, Juan Siberio i Hernando de Santa Gadea, między innymi.
Sprzyjające warunki klimatyczne tego terytorium, oraz istotna rola zasobów wodnych, przyczyniły się do szybkiego sukcesu w zakresie upraw trzciny cukrowej, która później dała początek licznym zakładom cukrowniczym.
W roku 1503, założenie Arucas zostało zatwierdzone po wzniesieniu pierwszych zabudowań wokół dawnej Kaplicy Świętego Jana. Natomiast w 1515, kaplica została zastąpiona Parafią, którą zarządzał biskup Fernando Vázquez de Arce.
Począwszy od roku 1572, najwięksi możni Arucas, Don Pedro de Cerón i jego żona Sofía de Santa Gadea, ustanowili Zwierzchnictwo Arucas, które odbiło się silnym echem w życiu społeczno ekonomicznym miasta, aż do XIX wieku. Fakt ten wystąpił jednocześńie ze sprowadzeniem na wyspę uprawy cochinilla, co w sumie złożyło się na zapoczątkowanie niezwykle korzystnego okresu w zakresie handlu oraz rozwoju rolniczego i urbanistycznego. W drugiej połowie XIX wieku, przyłączono nowe ziemie i zapoczątkowano nowe uprawy podczas poszczególnych etapów wzrostu gospodarczego. Po epoce cochinilla wprowadzono trzecinę cukrową (drugi cykl), oraz w mniejszym stopniu tytoń. Trochę później zaczęto uprawę bananów, która osiągnęła wielką popularność podczas XIX wieku.
W tej samej epoce i pod przychylnymi rządami Spółki Wodnej Arucas i Firgas, skonstruowano także kompleksową sieć kanałów, odpływów, tam i zbiorników. Pod koniec XIX wieku przeprowadzono większość modernizacji architektonicznych i urbanistycznych na obecnej Starówce. W roku 1894, miejscowość Arucas otrzymała prawa miejskie.
Rolnictwo, szczególnie w formie upraw prostych, stanowiło jeszcze do niedawna fundament miejscowej gospodarki: w wieku XVI przez trzcinę cukrową; na przełomie wieku XVII i XVIII przez ziemniaki, kukurydzę, zboża i warzywa; w wieku XIX przez cochinillę, trzcinę cukrową i tytoń; i w wieku XX przez banany.
Począwszy od lat 70-tych, Arucas zdobyło uznanie jako jedna z gmin Gran Canarii, w której mieści się najwięcej plantacji bananów.
Ta tradycja uprawna współżyje obecnie z działalnością produkcyjną Fabryki Kakao i Makaronu La Isleña, fabryki Ciastek Bandama, oraz fabryki Cukru i Destylatów San Pedro (aktualnie pod nazwą Destilerías Arehucas). Ta ostatnia zajmuje się wytwarzaniem rumu z trzciny cukrowej.
Działalność handlowa, usługowa i turystyka, również odegrały w ostatnich czasach bardzo istotną rolę na terenie tego regionu.
Gmina Arucas jest położona na północnym wybrzeżu wyspy Gran Canaria i zajmuje powierzchnię około 33,15 kilometrów kwadratowych, rozciągając się od wybrzeża aż po średnio wyniesione tereny w głębi wyspy, na wysokości 600 metrów nad poziomem morza.
Jest to teren w dużym stopniu przekształcony przez działalność człowieka, na którym skupiska miejskie, pola uprawne i rozmaite inne formy infrastruktury (stawy, zbiorniki wodne, kanały, itp.) zdominowały w dużym stopniu krajobraz tego regionu.
Miasto Arucas oddzielone jest od stolicy wyspy odległością 12 kilometrów i mieści się na południowym stoku góry o tej samej nazwie. Okolica ta stanowi mocno wyrzeźbioną stukturę wulkaniczną, której lawa dotarła aż do wybrzeża, tworząc na północnym wybrzeżu swoistą platformę wychyloną w kierunku morza.
Działalność wulkaniczna spowodowała zamknięcie ujścia dawnych wąwozów, a na południu regionu utworzyła rozpadlinę, która po jakimś czasie zastygła w formie doliny i obecnie nosi nazwę Vega de Arucas.
W środkowej części regionu można zaobserwować fragmentaryczną i nierównomierną topografię. Zaznaczają się w niej pasma takie jak Lomo de Riquiánez na wschodnim krańcu gminy; Lomo Jurgón, położony w części centralnej; oraz Lomo Tomás de León, w części zachodniej.
