Fiesty na cześć Matki Boskiej z Groty cieszą się największą popularnością w regionie Artenara i na wyspie Gran Canaria, gdyż z czasem stały się okazją do pielgrzymki dla wiernych z innych części wyspy. Obchody rozpoczynają się 15 sierpnia uroczystością Zniesienia Obrazu z Sanktuarium Kościoła Parafialnego, przy którym przez cały tydzień organizowane są wydarzenia religijne, folklorystyczne i sportowe, takie jak wyścig kolarski z Las Palmas de Gran Canaria do miasta Artenara, z uwagi na to, że jest to Matka Boska uważana na wyspie za Patronkę Kolarzy.
Na szczególną uwagę zasługuje uroczystość Składania Darów, w której uczestniczą liczne zgrupowania ze swoimi tradycyjnymi strojami, pieśniami i tańcem, gdyż Matka Boska Grotna to również Patronka Kanaryjskich Zgrupowań Folklorystycznych. O zmroku Obraz powraca do kaplicy przy wtórze ogni sztucznych i pochodni, co również stanowi piękne widowisko.
Inna znana uroczystość w Artenara, to organizowana w lutym fiesta Świętego Macieja; procesja nocna Serca Jezusowego, w czerwcu; Fiesta del Cristo 14-go września; Fiesta de la Candelaria w drugą niedzielę października; 15 maja obchodzona jest Fiesta Świętego Izydora, z procesją rolników, którzy idą w niej przy akompaniamencie grup rondallas. Znaną uroczystością w Artenara jest również Spalenie Judasza, obchodzone podczas Wielkiego Tygodnia.
Tereny Artenara były ważnym miejscem osadnictwa aborygenów. Pozostałości po nich można dziś oglądać w miejscowościach takich jak Acusa, Artenara czy Tirma. Po podboju Gran Canarii, głównie z uwagi na niedostępność terenów górskich wyspy, ludność aborygeńska w Artenara przetrwała sto lat dłużej, mieszając się z kastylijskimi i portugalskimi rodzinami nowych osadników. Tak jak w innych częściach wyspy, w Artenara również zaczęto rozdzielać ziemię, dając początek zupełnie nowej strukturze społecznej.
Iberyjscy osadnicy, podobnie jak kanaryjscy aborygeni, zajmowali się głównie pasterstwem, prowadząc jednoczeście niezbędne do przetrwania uprawy rolne, przede wszystkim różnych rodzajów zbóż.
Kościół ustanowił się w tym regionie w wieku XVII, gdyż był to czas intensywnej działalności ewangelizacyjnej, skutkiem której w Artenara pojawiła się potrzeba posiadania własnego miejsca kultu religijnego.
W ten sposób powstały kaplice takie jak Candelaria w Acusa, oraz Rosario w Artenara, zwana później kaplicą Świętego Macieja, przy czym podlegały one Władzom Parafialnym w Gáldar. Kościół Świętego Macieja stał się samodzielną Parafią w roku 1839.
Z tych wszystkich względów, ludność zajmująca się rolnictwem i hodowlą zwierząt zaczęła przybywać na tereny wokół świątyń, przez co pierwszymi osadami były Acusa i Artenara. Na początku XVII wieku mianowano pierwszego królewskiego zwierzchnika miasta, D. Antonio González del Río, oddając pod jego władzę obydwie miejscowości. Następie, w roku 1734, Artenara stała się niezależną prowincją.
Osadnictwo tych obszarów postępowało powoli, gdyż większość siły roboczej na wyspie koncentrowała się wokół produkcji cukrowniczej. Z końcem XVI wieku sytuacja ta się jednak zmieniła, dając miejsce silnemu wzrostowi demograficznemu.
Podczas XX wieku, region ten ucierpiał znaczny odpływ ludności z terenów wiejskich spowodowany sytuacją społeczno ekonomiczną oraz charakterystyką terenu.
Artenara znajduje się w środkowo wschodniej części wyspy Gran Canaria, a jego powierzchnia wynosi 66,69 kilometrów kwadratowych. Jest to niewielka miejscowość, położona wśród górskich obszarów wyspy, na wysokości 1270 metrów nad poziomem morza.
Chociaż region Artenara jest zasadniczo regionem środka, część jego terytorium schodzi aż do wybrzeża. Rzeźba terenu jest górzysta, a z połaci lasów wynoszą się szczyty takie jak Los Moriscos, La Mora, Roque García, El Brezo, Altavista (1376 m) i Tamadaba ze szczytem Pico Bandera (1444 m). Obszary leśne Tamadaba i Tirma są najlepiej zachowanymi ostojami przyrody na Gran Canarii, dzięki niedostępności swych wysoko położonych terenów.
Artenara posiada na swym obszarze największą rozpadlinę na wyspie, którą jest Caldera de Tejeda. To właśnie ona składa się z najstarszego materiału geologicznego Gran Canarii, a zarazem szczyci się wielką ilością grot mieszkalnych pozostałych po ludności aborygeńskiej.
Fundamentem gospodarki regionu Artenara jest niezmiennie od dłuższego czasu rolnictwo, bazujące na uprawach ziemniaków, kukurydzy, oraz sadów owocowych. Te podstawowe uprawy dopełnia hodowla kóz i owiec, która na terenie Artenara stanowi najstarszą tradycję pokoleniową.
