Do głównych uroczystości obchodzonych w Mogán należą przede wszystkim święta na cześć Świętego Antoniego, pod nazwą El Chico (małego) i El Grande (dużego). Fiesty San Antonio El Chico obchodzone są 13 czerwca, w dzień Świętego Antoniego z Padwy, patrona prowincji. Składa się na nie festiwal folklorystyczny, w którym uczestniczą grupy z tej i z pozostałych wysp, a także korowód uliczny wszystkich mieszkańców, ofiarujących świętemu plony upraw, następnie przez cały tydzień mają również miejsce imprezy kulturalne i przedstawienia, a na koniec procesja Świętego Antoniego przechodzi przez ulice miasta, we wtórze tradycyjnego śpiewu Canto de los Pajaritos.
Uroczystości San Antonio El Grande mają miejsce w pierwszą niedzielę sierpnia, na pamiątkę kolektywnego przyrzeczenia złożonego przez mieszkańców po przejściu plagi szarańczy, która spustoszyła tutejsze uprawy. W Arguineguin i Puerto de Mogán wielką sławą cieszą się Fiestas del Carmen, obchodzone w lipcu, podczas których miejscowi przemieszczają na pokładzie łodzi obraz Matki Boskiej, wypływając z umówionego miejsca i docierając do innego miejsca na wybrzeżu, w towarzystwie procesji wodnej pięknie udekorowanych łodzi i statków.
Osadnictwo aborygeńskie w prowincji Mogán rozpoczęło się zajmowaniem tarasów skalnych tutejszych wąwozów, a także zasiedlaniem strefy przybrzeżnej. W ten sposób powstały niewielkie osady w dolinie Veneguera, w kotlinie Mogán, gdzie były najliczniejsze, oraz w sąsiadujących z nią dolinach: Taurito, Tauro oraz Puerto Rico.
Po konkwiście wyspy i przybyciu nowej ludności na Gran Canarię, rozpoczęto dzielić zasoby ziemi i wód. W ten sposób, obszar stanowiący dziś prowincję Mogán początkowo należał do dystryktu Telde, którego rozciągłość geograficzna obejmowały ziemie aż po południowy kraniec Doliny Aldea. Tereny te charakteryzowały się niedostatkiem wody, brakiem dróg, oraz oddaleniem od głównych ośrodków gospodarczych i większych skupisk ludności na wyspie. Dzięki tym cechom, Mogán oraz jego okolice nie stanowiły ziem preferowanych do nabycia, skutkiem czego zajęte zostały jedynie środkowe partie wąwozów Tasarte, Veneguera i Mogán.
Wybrzeże pozostawało niezamieszkane z powodu nieustającego strachu przed atakami piratów. Prowincja rozrastała się, lecz w wieku XVIII jej jurysdykcja stale jeszcze podlegała władzom sąsiednich terytorów, takich jak Agüimes, San Bartolomé de Tirajana czy Tejeda, co stanowiło poważną przeszkodę na drodze do niezależności. Dodatkowo nałożył się na to konflikt powstały w połowie XVII wieku między rolnikami i pasterzami dotyczący użytkowania ziem, który sprawił, że wzrost gospodarczy Mogán był jeszcze trudniejszy.
W roku 1815 Mogán, przy wsparciu biskupa Verdugo, zdołało ustanowić się nowym dystryktem parafialnym, co pozwoliło na uzyskanie statusu niezawisłej prowincji. Pod koniec XIX wieku, ta młoda prowincja przeżyła kryzys, podobnie jak cała wyspy, wynikający z czynników takich jak: bankructwo sektora wiejskiego, nadmierne obłożenie podatkami, brak kontroli ze strony władz lokalnych, oraz niemożność spłacenia długów, które zaciągnęli rolnicy w miejscowych instytucjach kredytowych. Jednakże, sytuacja ta poprawiła się, gdy pewne angielskie gospodarstwo rozpoczęło pierwszy raz uprawę pomidorów i bananów, które stały się wielką nadzieją wprowadzenia nowych systemów upraw, które stały się przedmiotem tutejszej gospodarki w XX wieku.
Mogán jest położone na południowym zachodzie Gran Canarii, w odległości 93 kilometrów od stolicy wyspy. Zajmuje powierzchnię 172,44 kilometrów kwadratowych, stanowiąc drugą największą prowincję wyspy. Jej średnia wysokość wynosi 22 metry nad poziom morza wznosi się aż do najwyższego szczytu leżącego w głębi regionu, Montaña de Sándara (1583 metrów).
Od wschodu region ten graniczy z prowincją San Bartolomé de Tirajana, idąc wzdłuż Wąwozu Arguineguín od strony Zbiornika Soria. Od północy graniczy z Tejeda i od zachodu schodzi w dół wzdłuż Wąwozu Los Secos do regionu La Aldea. Strefa wybrzeża Mogán jest wyjątkowo skalista, jednak posiada też liczne plaże, które stanowią ujścia wąwozów przebiegających przez tę prowincję.
Jest to stary obszar wulkaniczny uformowany przez skały bazaltowe. Rzeźba terenu Mogán charakteryzuje się rozległymi stokami, w których wyżłobione są koryta głębokich wąwozów, biorących początek we wnętrzu wyspy i ciągnących się w dół aż do morza. Do najbardziej spektakularnych należą Wąwozy Veneguera i Mogán, w którym położona jest stolica prowincji i gdzie można liczyć na najpiękniejsze widoki.
Wiecznie słoneczny klimat Mogán przyczynia się to tego, że wnętrze prowincji jest bardzo suche. Jednakże na wybrzeżu, ten sam klimat sprawia, że jest to jeden z najwspanialszych regionów do rekonwalescencji zdrowotnej w przypadku schorzeń reumatologicznych i tym podobnych, jak stwierdziła Światowa Organizacja Zdrowia. Opady są tu bardzo rzadkie, choć zimą często zdarza się spotkać w wyższych partiach gór niewielkie strumyki i malownicze wodospady. To z tych wód powstał największy na wyspie zbiornik wodny: Presa de Soria.
Miejscowa roślinność składa się głównie z zarośli zwanych cardonales i tabaibales, które tworzą endemiczne gatunki spotykane jedynie na wyspie, choć jednocześnie region ten posiada zielone połacie lasów górskich, w tym kanaryjski las sosnowegy, oazy palmowe, oraz dziko rosnące egzotyczne drzewa owocowe.
Pod koniec XVIII wieku i na początku wieku XIX, dolina Mogán opierała swą gospodarkę na rolnictwie, którą uzupełniały inne dziedziny, takie jak hodowla zwierząt, leśnictwo, oraz zbiory owada barwnikowego cochinilla, przy czym była to gospodarka zamknięta i niezależna.
W XX wieku rolnictwo n rybołóstwo dalej stanowiły główne osie gospodarki tego regionu, jednak uzupełniała je coraz bardziej rozwijająca się turystyka, zapoczątkowana na południu wyspy. Żyzne ziemie Mogán wydają wspaniałe plony różnych owoców tropikalnych, takich jak awokado, mango, papaja, guayava, czy chirimoya. Zyskały one największą popularność wypierając tradycyjne dotąd uprawy eksportowe (pomidory i banany) w okolicach Veneguera. W Puerto de Mogán główną rolę odgrywa rybołóstwo, które w większości zaopatruje okoliczne restauracje. Ponadto poławia się gatunki takie jak marlin, rekin i tuńczykowate, z których słynie ten rejon.
Najnowszym sektorem jest tu sektor turystyczny, oferujący szeroką gamę usług. To właśnie w Mogán istnieje bogata infrastruktura zakwaterowania w hotelach i apartamentach o różnym standardzie, centra handlowe, plaże i przystanie jachtowe, jest tu także wielki wybór rozrywki, dzięki czemu miejsce to z czasem zmieniło się w rejon o największej działalności hotelarskiej i gastronomicznej.
