Moya posiada bogate kalendarium imprez, wśród których najważniejsza jest Procesja na cześć Świętego Antoniego, obchodzona w sobotę najbliższą dacie 13 czerwca.
Inne popularną uroczystością jest tak zwana Fiesta Matki Boskiej z Candelaria, patronki miejscowości Moya, która obchodzona jest 2 lutego.
Mieszkańcy Fontanales obchodzą również swoje święta na cześć Świętego Barłomieja Apostoła, jako świętego opiekującego się terenami wiejskimi. Od wieku XVII, Fontanales świętuje tę okoliczność w formie procesji pielgrzymów ze wszystkich zakątków wyspy, organizowanej co roku 24 sierpnia.
Obchody, których bohaterem jest Święty Juda Tadeusz, współpatron tej miejscowości, mają miejsce w październiku.
Po podboju Gran Canarii pod koniec XV wieku, rozpoczęła się na wyspie działalność gospodarcza oparta na rolnictwie, a w szczególności na rolnych produktach eksportowych, takich jak trzcina cukrowa. Konsekwencją tego ożywienia gospodarczego było, między innymi, założenie całkowicie nowych osad miejskich, takich jak Villa de Moya.
Zasiedlanie tej miejscowości, głównie przez ludność rolniczą, skupiło się wokół pierwotnej kapliczki Matki Boskiej z Candelaria. W połowie XVII wieku wzrosła liczba ludności w wyższych partiach miasta, w efekcie powrotu do łask trzciny cukrowej. To właśnie w tamtych czasach powstały najważniejsze miejscowości tej prowincji, takie jak Fontanales, Barranco del Pinar, Trujillo, Los Dragos czy El Laurel.
Jakość ziemi uprawnej, umożliwiająca wydajne uprawy rolne, przyczyniła się do rozwoju działalności handlowej, sięgającej na rynek Gran Canarii i sąsiedniej Teneryfy, gdyż północne położenie regionu czyniło go doskonałym miejscem kontaktowym między tymi dwoma rynkami. W efekcie tego, Moya stała się jedną z najintensywniej rosnących populacji miejskich w tamtej epoce, za sprawą wzrostu gospodarczego opartego na produktach rolnych.
Już wówczas, w wieku XVIII, Moya była osadą skupioną głównie na wyższych partiach regionu, które stanowiły dobre tereny uprawne i hodowlane, stąd ich niezwykła ważność dla mieszkańców regionu. W wieku XIX, zasiedlone zostały również niektóre części starolesia Doramas, przez co przestały być one terenem o nienaruszonej, dzikiej przyrodzie.
Miejscowość Moya położona jest na Północy wyspy Gran Canaria, a jej powierzchnia rozciąga się na 31.87 kilometrów kwadratowych, natomiast śródmieście leży na wysokości 490 metrów nad poziomem morza.
Na południowym krańcu prowincja ta dochodzi aż do górskich partii wyspy w okolicach pasma Moriscos o wysokości 1771 metrów, gdzie graniczy z sąsiednimi prowincjami Gáldar, Valleseco, Artenara i Tejeda.
Od zachodu Moya graniczy z prowincją Santa María de Guía poprzez wąwóz, który przybiera różne nazwy, w zależności od kierunku spojrzenia na jego dolinę. Chodzi głównie o nazwy takie jak „Los Propios” i “Barranco del Laurel”, którymi określa się Wąwóz Moya. Z kolei na wschodzie, granicę prowincji wyznacza Wąwóz Azuaje, który rozciąga się od Valleseco, poprzez Firgas i schodzi aż do Arucas. To właśnie pomiędzy tymi wąwozami, oraz pasmami górskimi, które się nad nimi wzbijają, położony jest region Moya, o wyjątkowo bogatej rzeźbie terenu.
W górskich partiach regionu Moya znajdują się ostatnie wulkany Gran Canarii: El Montañón Negro i Caldera de Los Pinos. Obydwa wulkany były czynne jeszcze do niedawna, a ostatnia erupcja miała miejsce 3000 lat temu.
Wiatry zwane pasatami przyczyniają się do specyficznego klimatu tego regionu: regularnych opadów w strefie pasm górskich i wyżyn, oraz suchej strefy przybrzeżnej.
To właśnie te warunki klimatyczne spowodowały, że na terenie Moya znajduje się rozległy las podzwrotnikowy znany jako Selva de Doramas, w którym do dziś rosną drzewa zwane Tiles. Natomiast wyżej położone obszary porośnięte są lasami sosnowymi.
Ogólnie rzecz biorąc, na niskich partiach regionu Moya dominują uprawy wymagające dowadniania, takie jak banany, a w partiach średnich i wyższych uprawy nienawadniane.
Moya to jedna z prowincji wyspy Gran Canaria mogących się poszczycić najstarszą tradycją rolniczą i hodowlaną.
W strefie nadmorskiej, głównie wokół miejscowości Cabo Verde i Los Dragos, dominują wielkie plantacje eksportowych bananów, zajmujące ponad 60 hektarów.
Na obszarach nieco wyżej położonych dominują uprawy nie wymagające nawadniania, które reprezentują największe zapotrzebowanie na miejscowym rynku. Są to przede wszystkim ziemniaki, uprawiane na 79 hektarach, a także kukurydza, fasola, cukinia, marchew, sałata, itd. Jest także 90 hektarów sadów produkujących głównie cytryny i pomarańcze. Na wyższych partiach regionu (okolice San Fernando i Fontanales) stosuje się uprawy sucholubne, w tym głównie ziemniaki i zboże.
Hodowla zwierząt w tej prowincji koncentruje się na folwarkach bydła i kóz, gdyż jej wyższe partie przedstawiają typowo pasterskie cechy terenu.
W ostatnich czasach rolnictwo straciło swoją dawną wielkość, ze względu na znaczny odpływ ludności z terenów wiejskich, jednakże gospodarka Moya nadal opiera się na rolnictwie oraz hodowli zwierząt.
Z tego względu, istnieje tu silny sektor produkcji serów, który obecnie liczy 24 małe zakłady wytwarzające szeroką gamę gatunków sera.
Opartą na rolnictwie gospodarkę dopełniają niewielkie zakłady przemysłowe, takie jak fabryka słynnych, tradycyjnych bezów i ciastek z Moya, które są podwójnie opiekane i pokrywane wyjątkowo słodkim lukrem.
