13 grudnia są obchodzone w całej prowincji uroczystości ku czci jej patronki: Świętej Łucji, stanowiące ciekawe widowisko dla turystów, gdyż jest to swoiste połączenie obchodów religijnych i tradycji ludowej.
Do tej mieszanki oryginalności i tradycji dodatkowo dochodzą wydarzenia takie jak procesja z obrazem Świętej Łucji 13 grudnia, koronacja „La Lucia”, jak również zabawa uliczna zwana Romería podczas Dnia Farmera, obchodzonego w następną po tym święcie niedzielę.
Święto Farmera jest uroczystościa ku czci Matki Boskiej Różańcowej. Dzień ten przyciąga najwięcej odwiedzających. Obecnie jest to typowa zabawa uliczna, w której uczestniczą tysiące mieszkańców przebranych w ludowe stroje: czarny kapelusz, alpargatas, nóż kanaryjski, kosz pełen butelek z mejunje, winem, rumem lub wodą, oraz z tradycyjnym jadłem w postaci koziego sera, ryb chicharrones, ciastek maślanych, gofio oraz smażonych sardynek.
Tego dnia, przejeżdżają ulicami miasteczka wozy ciągnięte przez traktory lub woły, rozwożąc i zachęcając do degustacji wszystkich tych potraw.
W końcu, 24 października, w rejonie Vecindario obchodzi się uroczystości ku czci Świętego Rafała, stanowiące najważniejsze święto tego miasta, w czasie którego, jednym z najpopularniejszych wydarzeń jest imponująca giełda zwierząt hodowlanych.
Po dokonaniu konkwisty wyspy, Tomás Rodríguez de Palencia otrzymał akt nadania mu okolicznych ziem i zasobów wodnych za zasługi dla Królestwa.
Otrzymane ziemie, jak również wiele innych terenów na południowym wschodzie wyspy, zostało przeznaczone pod uprawę trzciny cukrowej, niemal w całości przeznaczonej na eksport do krajów zamorskich, takich jak Ameryka czy Europa Północna. Tak też powstała cukrownia zwana „Ingenio Rojo de Tirajana”, która z czasem stała się zalążkiem innej działalności rolniczej i przemysłowej tego regionu.
Pomimo tego, że trzcina cukrowa odgrywała najważniejszą rolę, również zboże (żyto, owies i jęczmień) odgrywało istotną rolę w gospodarce Santa Lucía w okresie od XVI do XVIII wieku, gdyż stanowiło podstawę wyżywienia ówczesnej społeczności. Wszyscy właściciele ziemscy przeznaczali część swoich terenów pod uprawę zboża, jak możemy zobaczyć na przykładzie posiadłości Tirajana, gdzie trzcina uprawiana była na najbardziej rozległych polach, ale jednocześnie istniały niewielkie parcele przeznaczone pod uprawę zboża, które prawdopodobnie miało żywić licznych pracowników plantacji.
Innymi istotnymi uprawami dla regionu Santa Lucía były drzewa owocowe oraz włókno palmowe (liście palmy).
W XVI wieku istotną rolę dla lokalnej gospodarki przybrała uprawa winorośli, w tym samym czasie wprowadzono też rosnące do dziś drzewa oliwne, które według najnowszych badań stanowią unikalną, miejscową odmianę, a ich owoce są znane na wszystkich wyspach jako „oliwki z Santa Lucía”.
W roku 1815 utworzono prowincję Santa Lucía, a rok później powstała niezależna parafia o tej samej nazwie.
Santa Lucía – stolica prowincji – położona jest na wysokości 680 metrów nad poziomem morza, w odległości 51 kilometrów od stolicy wyspy, Las Palmas de Gran Canaria. Prowincja ta rozciąga się na przestrzeni 61,55 kilometrów kwadratowych, w kształcie geograficznego stożka, od najwyższych partii środkowej części wyspy w okolicach szczytu Sepultura del Gigante, aż po południowo wschodnie wybrzeże Gran Canarii (Pozo Izquierdo i Bahía de Formas).
W dawnych czasach, prowincja ta zawsze była podzielona na dwie odrębne części: część śródlądową, z miastem stołecznym Santa Lucía, oraz część nadmorską, gdzie znajdują się trzy główne miejscowości prowincji (Vecindario, Sardina del Sur i El Doctoral).
W części śródlądowej dominuje krajobraz rolniczy, stanowiący rozległą oazę pośrodku wyniesionych szczytów Caldera de Tirajana, na którą składają się okoliczne miejscowości (El Ingenio, Rosiana, La Sorrueda, itd.) oraz piękne gaje palmowe i plantacje.
Ta część prowincji była zamieszkana już w Starożytności, gdyż to właśnie tutaj znaleziono wiele przedmiotów pochodzących z epoki prehiszpańskiej, świadczących o tym, że tereny te były świadkiem ostatnich epizodów konkwisty Gran Canarii.
Zjeżdżając w dół w kierunku wybrzeża, wyróżnia się w krajobrazie wzniesienie Ansite, naturalna twierdza, z której tubylcy do samego końca odpierali ataki kastylijskich wojsk. Na tym obszarze ostrych szczytów górskich i głębokich wąwozów, zwiedzający może poczuć swoisty kontakt z dawnymi mieszkańcami Gran Canarii, tak poprzez spektakularny krajobraz górski, jak i przez sam fakt, że jest to najmniej dotknięta przez cywilizację strefa wyspy.
Aż do wieku XIX, ludność regionu Santa Lucía zajmowała się wyłącznie działalnością rolniczą i hodowlaną. Większość pracowała w charakterze „najemników”. Jednakże, na początku XX wieku, gospodarka tych obszarów doświadczyła głębokich przeobrażeń. Przedsiębiorcy dostrzegli południowy wschód wyspy jako miejsce o dobrym klimacie, taniej ziemi oraz rozległych dolinach: stały się one idealnym miejscem pod uprawę pomidorów. Wielcy właściciele ziemscy zaczęli inwestować w nowe tereny i nieustannie je ulepszać dla potrzeb uprawy. Powstały magazyny, oraz, co ważne, uruchomiono studnie wody głębinowej.
Ziemie te, leżące bliżej wybrzeża i do niedawna jeszcze jałowe, stały się miejscem intensywnej produkcji rolnej, tworząc tysiące miejsc pracy: najemników dziennych i stałych robotników, którzy utrzymywali się za minimalną płacę, mieszkając w niekorzystnych warunkach.
Począwszy od roku 1960, Santa Lucía doświadczyła również turystyki, która zaczęła się gwałtownie rozwijać w południowej części wyspy, gdzie jednocześnie zaczęli się osiedlać robotnicy budowlani i pracownicy sektora hotelarskiego.
Dziś, Santa Lucía jest największym na Wyspach Kanaryjskich eksporterem pomidorów, co mówi samo za siebie, jeśli chodzi o rolę tej uprawy w prowincji.
Jednocześnie, wybrzeże tej prowincji ustanowiło się jako szybko wzrastający rejon gospodarczy dzięki działalności handlowej w miejscowościach takich jak: El Doctoral, Sardina del Sur, a przede wszystkim Vecindario, które stały się najważniejszymi ośrodkami gospodarki i handlu w południowo wschodniej części wyspy.
