Fiesty Patronalne w San Nicolás obchodzone są od 1 do 15 września, gdy organizowana jest procesja na cześć Świętego, która przechodzi głównymi ulicami La Aldea de San Nicolás, a kończy się uroczystym złożoniem darów Patronowi miasta, we wtórze występów folklorystycznych, wystaw rękodzieła i lokalnej gastronomii.
W przeddzień tych uroczystości organizuje się tak zwane Niesienie Gałązki, rytuał aborygeńskich ludów kanaryjskich, polegający na zniesieniu zielonej gałązki z wyższych partii gór aż do morza w czasie chorób lub suszy, by w ten sposób prosić o deszcz.
Pod koniec obchodów, 11 września ma miejsce wyjątkowa uroczystość o nazwie Fiesta del Charco, która odtwarza dawną aborygeńską tradycję specyficznej techniki połowu ryb w rozlewiskach nadmorskich, a która przyciąga wielką ilość odwiedzających z innych części wyspy.
Fiestas del Carmen, obchodzone 16 lipca, cieszą się również dużą popularnością w La Aldea, gdyż Matka Boska współpatronuje miastu, stanowiąc od pokoleń obiekt miejscowego kultu.
W okresie Karnawału, La Aldea de San Nicolás propaguje dawne, tradycyjne elementy obchodów karnawałowych, takie jak maski, antyczne stroje, zasłonięcie twarzy welonem lub koronkową chustą, czy noszenie podręcznych lasek i koszyczków. Również dzieci przebierają się w kozie skóry, nacierając błotem ręce, nogi i twarz, podczas gdy jedna z dorosłych osób odgrywa rolę pasterza. Inną fiestą, która cieszy się coraz większą popularnością na wyspie są obchody pod nazwą Ranchos de Animas y de Navidad. Jest to pokaz dawnej kultury z tych obszarów, obecnie bardziej zbliżony do inscenizacji wielkanocnych. Ranchos to grupy muzyczne, których korzenie sięgają dawnych trup cofradías de ánimas pochodzących z wieku XVII i XVIII.
Na terenach tej prowincji znajdowały się niegdyś najważniejsze osady ludności aborygeńskiej na wyspie, rozrzucone po całej dolinie, oraz wzdłuż schodzących do niej wąwozów. W ujściu Wąwozu La Aldea leżała najważniejsza z tych osad: Poblado de Caserones.
W epoce prekolonialnej, dotarli do wybrzeży Plaży La Aldea marynarze z Majorki, którzy wybudowali kapliczkę ku czci Świętego Mikołaja z Tolentino. Po konkwiśie wyspy przez wojska Kastylii, kapliczkę tę zamknięto, a następnie wybudowano w jej zastępstwie inną, położoną w środku doliny. Świątynia ta została później niezależną parafią, począwszy od roku 1783.
Teren ten umocnił swoją pozycję nowoczesnej prowincji w roku 1612, a w XVII wieku, ród Markiza Villanueva del Prado wykupił większość okolicznych ziem. Jednakże, niejasno określone granice tej wielkiej posiadłości, oraz upór tej szlacheckiej rodziny w sporach uzurpujących sobie prawo do kolejnych terenów, doprowadziły do wielkiego konfliktu szlachecko-wiejskiego, który trwał niemal trzysta lat. W roku 1927, Minister Sprawiedliwości Galo Ponte odwiedził La Aldea de San Nicolás i rozwiązał ostatecznie ten spór na korzyść mieszkańców.
La Aldea de San Nicolás położona jest na zachodzie wyspy Gran Canaria i stanowi trzecią co do wielkości prowincję wyspy, o powierzchni 139 kilometrów kwadratowych. Rozciąga się od wybrzeża wgłąb lądu, a najwyższym jej punktem jest Góra Los Hornos (Inagua), o wysokości 1440 metrów nad poziomem morza.
Północną i wschodnią granicę prowincji La Aldea de San Nicolás wyznaczają skaliste szczyty i wąwozy, a z północy na południe ciągnie się wzdłuż nieregularnego odcinka wybrzeża o długości 33 kilometrów. Jest to wybrzeże mocno wyrzeźbione, wysoko wyniesione, skaliste i z niewielkimi dzikimi plażami lub zatoczkami, znajdującymi się w ujściach wąwozów. Tego typu wulkaniczne ukształtowanie powierzchni do dziś jest przedmiotem działania silnych procesów erozji. Dzięki temu ziemia ta posiada wyjątkowe bogactwo geomorfologiczne, piękny krajobraz i wysokie walory badawczo naukowe, gdyż znajduje się ona w najstarszej wiekiem części wyspy.
Na początku XX wieku, po kilkusetletnich sporach między ludnością obszarów wiejskich i miejskich w La Aldea de San Nicolás, zaczął się gwałtowny wzrost gospodarczy i demograficzny w tej prowincji. Wtedy też narodziło się główne zajęcie eksportowe tych ziem: uprawa pomidorów.
Podczas Wojny Domowej, wzrost ten uległ recesji, przez co uprawy rolne poszerzono o inne gatunki, hodowany na potrzeby własne, oraz o trzcinę cukrową, która miała wspomóc miejscowy wyrób rumu.
Izolacja terytorialna prowincji stało się mniej dokuczliwa z chwilą otwarcia drogi Agaete – La Aldea, dając początek kolejnemu etapowi ekspansji, w którym rynek pomidorów przeszedł w ręce miejscowych firm rodzinnych.
W latach 60 narodziła się instytucja Rolniczych Spółdzielni Handlowych, stanowiących podwaliny miejscowej bazy gospodarczej, dzięki którym wprowadzono wielkie postępy technologiczne, takie jak komputerowe systemy nawadniania, uprawy hydroponiczne (bez gleby), oraz aeroponiczne (powietrzne).
