Nazwa naukowa: ‘Isoplexis isabelliana’
Nazwa zwyczajowa: Koguci grzebień
Rodzina: ‘Scrophulariaceae’
Gatunek: ‘Isoplexis’
Pochodzenie endemiczne: Specjalny Rezerwat Przyrody Los Marteles
Inne obszary występowania: Ogród Botaniczny Viera y Clavijo
Opis: Gatunek roślinny zagrożony wyginięciem, który jest wpisany do Narodowego Katalogu Gatunków Zagrożonych i obecnie wymaga stosownego planu odnowy. Jest to gatunek endemiczny właściwy dla Gran Canarii, gdzie odkryto istnienie sześciu populacji, bardzo nierównych pod względem ilości egzemplarzy, których liczba waha się od sześciu lub dziesięciu aż do 250 lub 500 sztuk. Roślina ta jest występuje w lasach sosnowych i rośnie zwykle na ich na obrzeżach, jak również pomiędzy chwastami porastającymi suche zbocza górskie wschodniej części wyspy, przy czym obydwa te miejsca bytowania cechują się znacznym nachyleniem stoku oraz skąpą glebą. Z tego też powodu, można uważać ten gatunek za relikwię pozostałą po bujnej roślinności porastającej wyspę w dawniejszych czasach. Jego populacje są rozmieszczone na Szczytach Guayedra, Cazadores, Llanos de la Pez, Tenteniguada, Hoyas de Camareta y Gamonal, Cueva Grande, Tirma y Riscos de Pino Gordo. Wszystkie te miejsca znajdują się w obrębie różnych parków przyrody chronionej, takich jak Specjalny Rezerwat Przyrody Los Marteles, Park Przyrody Tamadaba, Park Krajobrazowy Nublo, Krajobraz Chroniony Najwyższych Szczytów Gran Canarii. Roślina charakteryzuje się posiadaniem właściwości leczniczych, szczególnie jako środek łagodzący dolegliwości kardiologiczne oraz jako środek przeczyszczający, jak podaje definicja tego gatunku, jaką podaje David Bramwell w swoim przewodniku „Flora Wysp Kanaryjskich”. Ostrzega on jednocześnie o toksyczności tej rośliny, zalecając bardzo ostrożne dawkowanie. Rośliny tego gatunku mogą osiągnąć do 80 centymetrów wysokości i jest pokryta obłymi liśćmi i małymi kwiatami o kolorze czerwonawo pomarańczowym, które zakwitają w okresie od maja do czerwca. Jest to jednocześnie roślina o wielkim walorze dla badaczy, ze względu na specyficzną biologię rozrodczą, ponieważ pośrednikami w procesie jej zapylania są małe ptaki zamieszkujące jej środowisko. Największymi wrogami tego gatunku są: wypas zwierząt hodowlanych, zbiórka ziół leczniczych, prace hydrauliczne i melioracyjne, jak również deptanie gleby na której rośnie przez myśliwych. Roślinę tę można również znaleźć w Ogrodzie Botanicznym Viera y Clavijo i nie jest trudna do rozmnażania, tak przez sadzonki, jak i z nasion.
