Specyficzna rzeźba terenu wyspy Gran Canaria wpłynęła na życie mieszkańców terenów wiejskich w ten sposób, że musieli oni poszukiwać sposobów i technik przemieszczania się i omijania wielkich przeszkód, takich jak rozległe wąwozy, skaliste szczyty górskie, czy wysoko wzniesione skały nabrzeża. To właśnie z potrzeby przemieszczania się zrodziła się dyscyplina zwana „salto del pastor” (pasterski skok), w której używa się podłużnej podpory drewnianej, zwanej na Gran Canarii „garrote”, zaopatrzonej na końcu w metalowy element zwany „regatón”. Służy ona jako narzędzie pomocnicze przy podchodzeniu pod górę i schodzeniu w dół po stromych stokach górskich czy zboczach wąwozów; służy też do przeskakiwania z wąwozu lub rowu z jednej strony na drugą, oraz do przechodzenia przez uskoki skalne korzystając z elementu podparcia.
Najczęstszym sposobem posługiwania się garrote jest wbicie ostrza (regatón) w miejsce poniżej od miejsca, w którym się znajdujemy, a następnie opierając się o drewnianą część przyrządu przy przesuwaniu się w dół, neutralizując duże różnice poziomu. W ten sposób powtarzane „skoki” pozwalają na przemieszczenie się aż do samego dna wąwozu. Należy jednak mieć na uwadze, że istnieje wiele innych technik skokowych przy użyciu garrote, z których każda przeznaczona jest omijania innego rodzaju przeszkody. Niektóre ze skoków są uznane za tak ryzykowne i niebezpieczne, że w oparciu o nie powstało sporo miejscowych legend, jak jak legenda „o skoku zakochanego”, czy też „o księżycowej ćwiartce”.
