Dziś, ta wielowiekowa tradycja jest niezwykle żywa. Niczym rytuał powtarzany tak samo przez każde pokolenie. Zawody polegają na zmierzeniu się 2 oponentów, na okrągłej arenie z piasku, zwanej „terrero”.  Nazwa ta oznacza okrągły ring z piaskiem, na którym walczący stara się przewrócić przeciwnika poprzez stosowanie chwytów, ciosów i podstawiania nóg, stanowiących mieszankę siły i zręczności. Walka kończy się zwycięstwem tego zawodnika, który sprawi, że jego przeciwnik jakąkolwiek częścią ciała dotknie piasku areny.

Pomimo, że jest to sztuka walki, szacunek dla przeciwnika stanowi podstawę tego sportu. Szlachetność, szacunek dla przegranego, duch jedności z widzami i pieczołowitość formy, stanowią niepisane zasady Zapasów Kanaryjskich. Za każdym razem, gdy zawodnik jest powalany na ziemię, czeka na niego wyciągnięta ręka zwycięzcy, który z szacunkiem odprowadza go z ringu.

Zawodnikami są zwykle osoby o smagłej karnacji, w większości również o sporej wadze. Jednakże, dobry zawodnik to nie tylko ten, który jest silny. Najróżniejsze chwyty, które się stosuje dla pokonania przeciwnika, wymagają przenikliwości poznania jego taktyki, oraz sporej dozy przebiegłości w sposobie sprowadzania go na ziemię. Walki liczone są w rundach, w których zmierzają się poszczególni przedstawiciele drużyn, po czym odpadają stopniowo w miarę postępowania zawodów. Z początkiem walki przeciwnicy splątują się w uścisku chwytów, a na znak sędziego rozpoczyna się wyścig, kto pierwszy powali na ziemię swego rywala.

Poszczególne drużyny Zapasów Kanaryjskich zmierzają się ze sobą podczas zawodów obejmujących całą wyspę lub też poszczególne regiony, a nadzór nad nimi ma Federacja Zapasów Kanaryjskich, założona w roku 1943.